Een grijze muis. En het liefst een onzichtbare muis. Ik was ervan overtuigd dat het woord ‘onzeker’ op mijn voorhoofd stond. Ik vond het lastig om in mijn werk (toentertijd als pedagoog binnen het onderwijs) mijn plek in te nemen. Om te gaan staan waar ik voor sta. Ik was heel timide en had vooral de houding “oh, maar die zal het wel beter weten, doen, etc” en ik liet daardoor besluiten en afspraken waar ik niet achter stond of voor mij besloten werden voor wat ze waren. Te onzeker om er iets tegenin te brengen. Bang voor de mening van een ander. Na een tijd moest ik mezelf met lood in de schoenen naar werk sleuren. Geen zin, een uitgeblust gevoel en uiteindelijk een angststoornis. En eerlijk gezegd ook geen idee waar dit vandaan kwam.
Het was pijnlijk duidelijk dat het anders moest.
Ik moest met de billen bloot en toegeven dat als ik iets anders wilde, ik het ook anders moest aanpakken. Ik moest ontdekken waar mijn kracht en talenten liggen, hoe dingen voor mij werken en hoe ik daar gebruik van kan maken in lastige situaties. Ik weet inmiddels dat ik echt doodongelukkig word als ik mee moet in een visie en werkwijze waar ik niet achter sta. Ook ben ik er achter gekomen dat ik lang niet zo onzeker ben als ik altijd dacht. Zelfvertrouwen is wel degelijk te ontwikkelen! Ging het makkelijk? Hell No! Maar het bleken wel enorm waardevolle levenslessen. Ik geloofde al tijdens mijn opleiding niet in vastomlijnde methodieken; je bent vooral je eigen gereedschapskist. Gevuld met je eigen visie, talenten en eigenschappen. Je moet alleen leren deze goed te gebruiken zodat je kunt laten zien wat je waard bent, wat je in je mars hebt! Net zolang tot ze niet meer om je heen kunnen.
Als je mij kent weet je dat:
- Ik zeg wat ik denk, lul echt honderduit en kan vrij aanwezig zijn. Zeker met een goed gezette Latte Macchiato.
- Ik ben dan ook een enorme koffiesnob. Slechte koffie laat ik staan. Mij ook geen senseo aanbieden. Nee, echt niet doen.
- Je mij herkent aan mijn kleurrijke sneakers. Favorietje van dit moment zijn mijn neongele exemplaren. Oh en mijn knalroze… de paarse… afijn, je snapt het.
- Ik ben sowieso van de kleur. Big en Bold zeg maar. Niet voorzichtig een klein stukje van de muur in kleur of een tof sjaaltje als accent, maar eerder de complete kamer inclusief plafond en het volledig knalgroene pak met de roze sneakers. Of om mijn styleguru Iris Apfel aan te halen: “More is more and less is a bore”.
- Ik ben vrij uitgesproken. Hoog, breed en veel en soms in your face. Mijn motto tegenwoordig is dan ook ‘daar vind ik wat van’. En als ik ergens iets van vind, zeg ik dat ook. Nee, nee, niet altijd negatief, juist veel positief. I love complimenten geven en de ervaring leert dat iedereen het daar goed op doet, niet alleen kinderen!